5 december 2020
Veel mensen, die te horen krijgen dat ze kanker hebben, denken: nu ga ik dood. Dat was ook wat ik dacht, toen ik het hoorde. Precies twee jaar geleden. Een datum die voor altijd in mijn geheugen staat gegrift: 5 december 2018, bizarre Sinterklaas. Ik kon op dat moment alleen maar denken: Gaat dit mijn laatste kerst worden? Haal ik de zomer? Hoeveel tijd heb ik nog?
Nu zijn we twee jaar verder. Als ik terugkijk dan zie ik dat deze periode me ook veel heeft gebracht. Ik heb geleerd met angst, pijn en onzekerheid om te gaan. Ik heb geleerd mij te focussen op wat er wèl is, wat wèl kan. Maar ook, dat in beperkingen nog heel veel mogelijkheden zitten.
Ik heb geleerd, dat ik niet ver hoef te reizen om geluk te vinden. Mijn geluk ligt heel dichtbij: mijn geweldige gezin, lieve familie, dierbare vrienden en de prachtige plek waar ik woon.
Mijn tijd besteed ik vooral aan wat ik het allerliefste doe. Eén van de dingen waar ik blij van word, is schrijven. Ik hou van verhalen. Persoonlijke verhalen. Verhalen die raken. Tijdens mijn herstel las ik veel boeken. Nu schrijf ik er zelf één. Over de reis die ik heb afgelegd, over mijn ervaringen en de inzichten die ik heb opgedaan. En komend jaar komt het uit. Dat weet ik zeker.
Op een bijzondere manier heeft alles wat ik de afgelopen tijd heb meegemaakt mijn leven ook verrijkt. En heb ik na de confrontatie met de eindigheid van mijn bestaan, de kans gekregen om meer dan ooit het leven te vieren.
En dat doe ik iedere dag. Maar vooral vandaag!
Proost, op het leven!
