Sinds ik eind 2018 de diagnose kreeg is de kanker op de achtergrond altijd aanwezig. En soms schiet ie heel even naar de voorgrond. Zoals tijdens die ontmoeting met oude vrienden.
We waren elkaar een beetje uit het oog verloren. Toen kregen we een kaartje. ‘We zijn verhuisd’, schreven ze. ‘Misschien een mooie aanleiding om elkaar weer eens te zien.’ En zo reden we op een zonnige zaterdagmiddag naar ze toe.
Nadat de deur was opengedaan en we elkaar aankeken, werden in een paar seconden moeiteloos jaren overbrugd.
Er was heel wat bij te praten.
‘En hoe gaat het met jou?’ vroegen ze toen we even later aan tafel zaten. ‘Nu wel weer goed’, antwoordde ik. ‘Maar er is wel het een en ander gebeurd.’ Even aarzelde ik. Hoe zou ik het vertellen?
‘Een tijd geleden heb ik baarmoederhalskanker gehad’, zei ik. Terwijl ik dit zei, werd ik onverwacht door emotie overvallen. En tot mijn schrik moest ik ineens huilen. Nadat ik mezelf weer enigszins had herpakt, kon ik verder vertellen. ‘Maar nu gaat het goed hoor! Het was een moeilijke tijd, maar het heeft ook veel gebracht. Ook als je kanker hebt, kun je van het leven genieten en mooie momenten koesteren.’
‘Ik heb er een boek over geschreven. En in november komt het uit!’
